Podgórze Bocheńskie
| |
| Megaregion | |
|---|---|
| Prowincja | |
| Podprowincja | |
| Makroregion | |
| Mezoregion |
Podgórze Bocheńskie |
| Zajmowane jednostki administracyjne |
|
Podgórze Bocheńskie (512.42) – mezoregion geograficzny w południowej Polsce[1] .
Podgórze Bocheńskie leży między doliną Dunajca na wschodzie a Wieliczką na zachodzie. Od południa graniczy z pogórzami Wielickim i Wiśnickim, od północy i wschodu z Niziną Nadwiślańską. Ma powierzchnię około 750 km²[1].
Pogórze ma postać łagodnych wzniesień o wysokości 260–300 m, rozczłonkowanych przez doliny i płynące w nich potoki, przechodzących ku północy w płaskodenne doliny Raby i Wisły[1].
Pogórze zbudowane jest z solonośnego miocenu w części południowej w postaci iłów i łupków z przewarstwieniami piasków oraz piaskowców warstw grabowieckich, w części północnej w postaci iłów, iłowców i mułowców warstw chodenickich. Przykryte są utworami czwartorzędowymi głównie lessami w postaci pyłów, glin pylastych, pyłów piaszczystych oraz holoceńskich osadów akumulacji rzecznej i utworów zlodowaceń plejstoceńskich. Budują one szczyty i stoki wzniesień[1].
Pokłady soli eksploatowane są tutaj w Wieliczce i Bochni co najmniej od XIII wieku[1].